zaterdag 20 juni 2015

Een hele lange dag

Gisteren voelde het alsof er twee dagen waren gepropt in wat  eigenlijk één dag was. De reis naar Brussel ging vrij soepel, op een parkeerplek zoeken na, maar op zich waren er tot dan toe geen problemen. We liepen het vliegveld binnen en moesten even uitvogelen waar we moesten zijn. We begonnen met onze bagage inchecken. Bij iedereen ging dit vrij vlot, maar toen Linda bij de balie stond om haar bagage in te checken, werd haar verteld dat haar vista niet correct was: het paspoortnummer kwam niet overeen, de B was een 8. Ze stond even aan de grond genageld, maar had gelukkig voor de zekerheid het bevestigingsformulier van haar vista aanvraag meegenomen, hier stond wel het goeie paspoortnummer op. De man achter de balie scande haar paspoort nog een paar keer, haalde iemand erbij, en toen eindelijk kwam het nummer overeen. "Dit gebeurde wel vaker met Nederlandse paspoorten", werd haar verteld. Joepie. Maar we konden door!

Dit 'doorgaan' hield in dat we door nog tien anderen controles moesten, het hield maar niet op. Uiteindelijk kwamen we bij de controleplek om te boarden, we zagen mensen al het vliegtuig in lopen. Wij stonden samen achter elkaar in de rij, en werden (waarom ook niet) op willekeur uitgekozen om compleet te gefouilleerd te worden. Onze handbagage werd helemaal uitgepluisd en een andere (gelukkig een vrouw) fouilleerde ons beiden. Nadat er was geconstateerd dat wij niks bij ons houden in de trend van drugs, aardappels of dergelijke, mochten we het vliegtuig in! Voor degene die Sanne kennen, weten natuurlijk dat ze intens veel van aardappels houdt.




De vliegreis duurde dik acht uur. Vanwege het tijdverschil, was hier de lokale tijd half één, maar in Nederland half zes, toen we op JFK airport aankwamen. Wij hadden op zich wel in het vliegtuig kunnen slapen, hier zijn ook nog hele charmante foto's van of course. Eenmaal geland,  eerst weer door de driehonderd controleposten gegaan en  onze bagage opgehaald. Nu konden we officieel zeggen: we zijn in New York! Nu nog ons appartement vinden.

Wat.Een.Struggles. Het enige positieve was dat we met een trein vanaf JFK gratis naar een metrostation konden, maar daar hield het dan ook op. Laten we het erop houden dat we ongeveer op tien verschillende plekken metrokaartjes hebben geprobeerd te kopen, maar bij elke was er wel een ander probleem. Het eerste probleem waar we tegenaan liepen was bijvoorbeeld dat meneer van der Tuuk werd aangezien voor crimineel, vanwege het feit dat hij meerdere keren een klein bedrag met zijn creditcard wilde betalen. We kregen ook nog uitleg van iemand hoe je dit kon omzeilen, maar dit was ook niet allemaal erg vertrouwd...



We weten niet hoelang we hier mee bezig zijn geweest, maar het enige wat we ons nog kunnen herinneren dat we ein-de-lijk in een metro zaten en op weg waren naar ons appartement in Brooklyn. Deze hadden we vrij vlot gevonden. De jongen die ons even wegwijs maakte, Alex, was erg aardig en behulpzaam. Dat terzijde, wat was het een mooi appartement! Gelijk werd door iedereen een bed geclaimd en het komende half uur even niets gedaan: we hadden wifi.

Iedereen was gesetteld en had eigenlijk wel zin in iets eten, ook al hadden we ons middag- en avondeten al gehad. Voor diegene die niet zoveel honger hadden was het wel belangrijk om toch iets te eten om zo te wennen aan het tijdsverschil. We haalden wat broodjes, beleg en fruit bij een kleine supermarkt. Wat we niet doorhadden was dat de kaas en de ham samen $ 15 waren. We hebben er extra van genoten.



Ook al was iedereen wel bereid om naar bed te gaan, het was geen goed plan om om negen uur al plaat te gaan liggen. Ja, ook weer vanwege het wennen aan het tijdsverschil. We besloten om naar Coney Island te gaan, een pier die je van verre al ziet aankomen. ZO. VEEL. LICHTJES. En attracties, en restaurantjes, en ga zo maar door. We kwamen ook pre-cies op het juiste moment, want er werd een  miljoen euro aan vuurwerk in de lucht gestoken. Dit leverde een halfuur aan foto's maken op.





Lang bleven we niet op Coney Island, want iedereen was zo verschrikkelijk moe. Jasper, trouwens de enige jongen onder de leerlingen, had getimed hoelang hij al wakker was. Dit was om precies te zijn 25 uur. Half slapend zijn we via de metro naar ons appartement gewandeld, we leken wel een stel wandelende zombies. Aangekomen bij Dekalb Avenue, plofte iedereen gelijk in zijn bed. Dood op.

De volgende morgen...
                                                      
Op het moment dat we dit schrijven, smeert mevrouw Westerman in plaats van bodylotion, shower gel op haar benen. We hebben net gehoord dat het misschien gaat regenen aan het einde van de dag... Dus dat wordt nog wat.
Vandaag hebben we veel ingepland, dus we weten nog niet precies waar we allemaal aan toe komen, maar wat zeker is: vandaag Times Square: het hartje van New York City.


We proberen zo snel mogelijk ons blog bij te houden, maar heb geduld, ook vanwege het tijdsverschil. We kunnen echter niets vertellen wat nog niet is gebeurd. 


Liefs,

Sanne & Linda