Gisteren voelde het alsof er twee dagen waren gepropt in
wat eigenlijk één dag was. De reis naar
Brussel ging vrij soepel, op een parkeerplek zoeken na, maar op zich waren er
tot dan toe geen problemen. We liepen het vliegveld binnen en moesten even
uitvogelen waar we moesten zijn. We begonnen met onze bagage inchecken. Bij
iedereen ging dit vrij vlot, maar toen Linda bij de balie stond om haar bagage
in te checken, werd haar verteld dat haar vista niet correct was: het paspoortnummer
kwam niet overeen, de B was een 8. Ze stond even aan de grond genageld, maar
had gelukkig voor de zekerheid het bevestigingsformulier van haar vista
aanvraag meegenomen, hier stond wel het goeie paspoortnummer op. De man achter
de balie scande haar paspoort nog een paar keer, haalde iemand erbij, en toen
eindelijk kwam het nummer overeen. "Dit gebeurde wel vaker met Nederlandse
paspoorten", werd haar verteld. Joepie. Maar we konden door!
Dit 'doorgaan' hield in dat we door nog tien anderen
controles moesten, het hield maar niet op. Uiteindelijk kwamen we bij de
controleplek om te boarden, we zagen mensen al het vliegtuig in lopen. Wij
stonden samen achter elkaar in de rij, en werden (waarom ook niet) op willekeur
uitgekozen om compleet te gefouilleerd te worden. Onze handbagage werd helemaal
uitgepluisd en een andere (gelukkig een vrouw) fouilleerde ons beiden. Nadat er
was geconstateerd dat wij niks bij ons houden in de trend van drugs, aardappels
of dergelijke, mochten we het vliegtuig in! Voor degene die Sanne kennen, weten
natuurlijk dat ze intens veel van aardappels houdt.
De vliegreis duurde dik acht uur. Vanwege het tijdverschil,
was hier de lokale tijd half één, maar in Nederland half zes, toen we op JFK
airport aankwamen. Wij hadden op zich wel in het vliegtuig kunnen slapen, hier
zijn ook nog hele charmante foto's van of course. Eenmaal geland, eerst weer door de driehonderd controleposten
gegaan en onze bagage opgehaald. Nu
konden we officieel zeggen: we zijn in New York! Nu nog ons appartement vinden.
Wat.Een.Struggles. Het enige positieve was dat we met een
trein vanaf JFK gratis naar een metrostation konden, maar daar hield het dan
ook op. Laten we het erop houden dat we ongeveer op tien verschillende plekken metrokaartjes
hebben geprobeerd te kopen, maar bij elke was er wel een ander probleem. Het
eerste probleem waar we tegenaan liepen was bijvoorbeeld dat meneer van der
Tuuk werd aangezien voor crimineel, vanwege het feit dat hij meerdere keren een
klein bedrag met zijn creditcard wilde betalen. We kregen ook nog uitleg van
iemand hoe je dit kon omzeilen, maar dit was ook niet allemaal erg vertrouwd...
We weten niet hoelang we hier mee bezig zijn geweest, maar
het enige wat we ons nog kunnen herinneren dat we ein-de-lijk in een metro
zaten en op weg waren naar ons appartement in Brooklyn. Deze hadden we vrij
vlot gevonden. De jongen die ons even wegwijs maakte, Alex, was erg aardig en
behulpzaam. Dat terzijde, wat was het een mooi appartement! Gelijk werd door
iedereen een bed geclaimd en het komende half uur even niets gedaan: we hadden
wifi.
Iedereen was gesetteld en had eigenlijk wel zin in iets
eten, ook al hadden we ons middag- en avondeten al gehad. Voor diegene die niet
zoveel honger hadden was het wel belangrijk om toch iets te eten om zo te
wennen aan het tijdsverschil. We haalden wat broodjes, beleg en fruit bij een
kleine supermarkt. Wat we niet doorhadden was dat de kaas en de ham samen $ 15
waren. We hebben er extra van genoten.
Ook al was iedereen wel bereid om naar bed te gaan, het was
geen goed plan om om negen uur al plaat te gaan liggen. Ja, ook weer vanwege het
wennen aan het tijdsverschil. We besloten om naar Coney Island te gaan, een pier
die je van verre al ziet aankomen. ZO. VEEL. LICHTJES. En attracties, en restaurantjes,
en ga zo maar door. We kwamen ook pre-cies op het juiste moment, want er werd een miljoen euro aan vuurwerk in de lucht gestoken.
Dit leverde een halfuur aan foto's maken op.
Lang bleven we niet op Coney Island, want iedereen was zo
verschrikkelijk moe. Jasper, trouwens de enige jongen onder de leerlingen, had
getimed hoelang hij al wakker was. Dit was om precies te zijn 25 uur. Half
slapend zijn we via de metro naar ons appartement gewandeld, we leken wel een
stel wandelende zombies. Aangekomen bij Dekalb Avenue, plofte iedereen gelijk
in zijn bed. Dood op.
De volgende morgen...
Op het moment dat we dit schrijven, smeert mevrouw Westerman
in plaats van bodylotion, shower gel op haar benen. We hebben net gehoord dat
het misschien gaat regenen aan het einde van de dag... Dus dat wordt nog wat.
Vandaag hebben we veel ingepland, dus we weten nog niet
precies waar we allemaal aan toe komen, maar wat zeker is: vandaag Times
Square: het hartje van New York City.
We proberen zo snel mogelijk ons blog bij te houden, maar
heb geduld, ook vanwege het tijdsverschil. We kunnen echter niets vertellen wat
nog niet is gebeurd.
Liefs,
Sanne & Linda