Relax dagje

Na het opruimen van het ontbijt kwamen we erachter dat de metro die wij moesten hebben, vandaag niet reed. Gelukkig kon onze metrokaart ook voor de bus worden gebruikt. Ons plan was om naar Brooklyn Heights te gaan, maar deze bus vertrok pas over een klein halfuurtje. Een straat verderop zagen we een leuk koffietentje en hier haalt iedereen even wat te drinken. Het is een gezellig zaakje met een enthousiaste medewerker die ons helpt. Mevrouw Westerman gaf hem nog een tip, waarop hij lachend zei: "you're not supposed to tip the boss".

Brooklyn Heights gaf een erg mooi uitzicht over de skyline van Manhattan en je kon ook de Brooklyn Bridge van vrij dichtbij zien. Bij Brooklyn Heights hebben we een kleine fotosessie gehouden, hier zijn erg leuke en grappige foto's uit ontstaan. Wij hebben samen met Brigitte ook een foto nagemaakt (die Linda echt vre-se-lijk vindt) van onze excursie naar Londen een paar jaar geleden. Het gaf wat werk om ons allemaal hetzelfde te laten posen, maar uiteindelijk is het ongeveer gelukt. Wat we ook allemaal doen voor een leuke foto.

De Brooklyn Bridge overgelopen, onze mark hier achtergelaten (met een pen op de rand geschreven Entreprenasium was here, midden in allerlei andere teksten van bezoekers) en doorgelopen naar..... CHINA TOWN & LITTLE ITALY. We waren erg benieuwd naar dit gedeelte van New York, omdat je China Town best wel vaak in films ziet voorbij komen. Maar ja, wat van NY zie je níet in films voorbij komen?

Een reden voor ons om niet naar binnen te gaan bij een winkel in China Town, zijn die opdringerige verkopers. Een beetje verkopers charme is leuk, maar je moest ze echt van je afschudden! En elke keer als jij een stap verder naar de uitgang van de winkel zette, gingen zij lager met de prijs. Toch hebben we bijna elke souvenirwinkel bezocht, op zoek naar de juiste cadeautjes voor thuis! Little Italy was een stukje kleiner, dus hier waren we snel doorheen. Toch zijn we hier langer gebleven, want we hebben hier de lekkerste pizza van de hele wereld gegeten. Het restaurantje werd gerund door Italianen, dus het was ook niet zo gek dat het eten smaakte alsof je in Italië was. Sanne werd ook helemaal lyrisch omdat je je drinken in een mason jar kreeg.

Ondertussen was het al vrij laat geworden, maar we wilden erg graag nog naar Times Square, zodat we al die mooie lichtjes in het donker konden zien. Natuurlijk weer veel foto's gemaakt, zelfs nog met vreemden op de foto geweest en gepraat en nog even geshopt. Het valt ons op dat de meeste mensen in New York erg 'geïnteresseerd' zijn in ons, er vragen namelijk heel veel mensen waar we vandaan komen en of we bijvoorbeeld de weg kunnen vinden als ze ons zien klungelen met de metrokaart. Dit levert erg leuke en spontane gesprekken op!

Vandaag hebben we vrij rustig aan gedaan, en dit was eigenlijk best fijn na zo'n drukke dag in Washington. We kunnen niet geloven dat morgen al onze laatste volle dag is. We hebben hier zo lang naar uitgeleefd dat deze week echt in een flits voorbij gaat. Toch willen morgen de dag goed benutten, dus gaan we lekker om 9 uur de deur uit. Wat we morgen bezoeken, blijft nog even een geheimpje en horen jullie morgen. Wij zijn moe. Weltrusten.

Liefs,

Sanne en Linda

WASHINGTON DC

Het voelde als midden in de nacht toen we allemaal wakker werden van een verschrikkelijke herrie. Oh ja, de wekker. Het was vier uur en het was tijd om naar Washington te gaan. Na veel rennen, vliegen en springen zaten we dan eindelijk om zes uur in trein. De rit duurde iets meer dan drie uur dus we hadden genoeg tijd om nog even te slapen of gewoon naar de Amerikaanse omgeving buiten New York te kijken. We kwamen langs Philadelphia, Baltimore en uiteindelijk zetten we onze eerste stap in Washington D.C. Weet iemand trouwens waar D.C. voor staat? Als je het weet, zet het in de reacties (en geen wikipedia gebruiken!).

Het was echt snik en snik heet, maar als echte diehards liepen we door, met een liter zonnebrand crème op, natuurlijk. We hadden de planning zo gemaakt, dat we rustig konden doorlopen. We kwamen langs het Capitol, we hebben even binnen gekeken bij het museum van Space and Aircraft, het Jefferson Memorial, het Lincoln Memorial, de Vietnam Memorial en als laatste kwamen we langs het hek waarachter zich het Witte Huis bevond. Alle memorials waren prachtig om te zien, maar bij het Vietnam Memorial gebeurde er iets bijzonders. Even voor diegene die dit niet weten, het Vietnam memorial is een lange muur waarop de namen van de soldaten die zijn omgekomen in de Vietnam oorlog staan. Er stond een man voor en hij bekeek een naam op de muur, deze stond vrij hoog. Bij het memorial kon je een papiertje plaatsen op een naam en hierop met een potloodje krassen, dan kwam de naam op het papiertje te staan. De man vroeg aan Jasper, die lang is, of hij dit voor hem zou willen doen. Samen met meneer van der Tuuk hebben ze dit gedaan. Waarschijnlijk was het een familielid, de vader, van de man. Dit was erg indrukwekkend om te zien.

Nu hadden twee dingen over om te doen: Arling national cemetry en het Holocaust museum. Het lag allemaal ver uit elkaar dus we moeten een metro opzoeken, maar eerst moest mevrouw Westerman naar de wc. En ze nam de tijd. Na een hele tijd wachten kwamen ze er eindelijk weer aan en konden we verder.

In de metro kwamen we te praten over de verschillen tussen New York en Washington. Het eerste wat we zeiden is dat we het gevoel hadden dat we constant werden bekeken. Als we een papiertje op de grond zouden gooien (wat we nooit zouden doen), zouden we ons per direct schuldig voelen. Ook is Washington veel lager qua gebouwen en veel meer uitgestrekt, In NY is het meer hutje mutje. De metro is zelfs anders, we moesten namelijk kaartjes kopen en werden gelijk heel vriendelijk geholpen, zonder het gevoel opgejaagd te worden.

Het verschil zagen we ook weer terug toen we bij het National Arlington Cemetery, een militaire begraafplaats, aankwamen. We werden over de straat geleid door een meneer die ons op de volgende manier liet stoppen: 'Stop!...... in the name of love. Het gevolg hiervan was een dikke dance party.

We kwamen aan op de begraafplaats zelf, wat indrukwekkend. Er liggen ongeveer 400.000 mensen begraven en het was dan ook onmogelijk om ze allemaal te bezoeken. Bij de een stond World War I en bij de een World War II, kijkend naar de jaartallen hadden sommige mensen ze zelfs beide meegemaakt. Sommigen mensen had jaren geleefd en sommigen, want de kinderen waren er ook begraven, een paar dagen. We zagen bijvoorbeeld een tweeling, de ene had één dag geleefd en de andere vier dagen. Dit was even slikken. Ook hebben we het graf van de Kennedy's bezocht. Samen met John F. Kennedy lagen hier zijn vrouw en twee kinderen begraven.

Met de 'schone' metro zijn we naar het Holocaust museum gereden. Linda zat naast een erg aardige vrouw uit Texas en heeft nog even gezellig met haar zitten kletsen, toevallig kwam ze uit een plaatsje dat was gesticht door Hollanders. Ze noemde allemaal Hollandse dingen op: Tulpen, klompen, kaas en windmolens. Vroeger was er zelfs elk jaar een Holland Happening. Wat toevallig!

Het Holocaust museum was helaas net gesloten, we waren verkeerd geïnformeerd. We besloten alvast naar het treinstation te gaan, iedereen wilde graag zitten. Eergisteren was het pijne voeten dag, maar gisteren was het EXTREEM pijne voeten dag. Ook kwamen we erachter dat sommigen levend verbrand waren (uhum Sanne), ondanks de liters zonnebrand. We gingen eten in een Food Court op het station, waarna de vrouwen nog een zijn binnen gewipt bij Victoria's Secret. Sommigen waren compleet hysterisch aan het worden (uhum Brigitte). Gelukkig Sale, 75%, dus hebben we nog een paar betaalbare dingen kunnen meenemen.

Om negen uur zaten we onze mooie beentjes in de trein terug naar 'huis'. Iedereen kan vast wel raden dat we gisteren erg laat zijn teruggekomen, door het feit dat dit blog later dan normaal up to date wordt gemaakt. Sorry hiervoor, maar we hebben vandaag lekker even uitgeslapen. Nu lekker ontbijten! Meneer van der Tuuk heeft zijn best gedaan in de keuken (dit wordt nog wat).

(Nee hoor, het was erg lekker!)

Mevrouw Westerman en meneer van der Tuuk zijn van de week met een nieuw idee gekomen: elke dag een foto challenge. 

- Eergisteren was de challenge: maak een foto van iemand die het leukst/slimst geld verdient. 

- Gisteren: maak een foto van iemand met het meest nutteloze baantje. 

- En vandaag: maak een foto wat je later wilt worden of wat je wilde worden toen je klein was. Linda knipt dus een plastic zak op de foto. (X Sanne)

Liefs uit New York,

Sanne en Linda