There's no place like your own bed

Zoals ook al eerder bericht, was het inpakken een hele klus. Hier lag nog wat van die, en hier lag nog wat van die. Op een gegeven moment was het écht klaar en gingen we even iets eten bij een leuk koffietentje verderop. Bacon & eggs it is, heerlijk! Als we alles hebben opgegeten, nou ja alles, alles wat we konden opeten, het was een flinke portie, gaan we nog even Brooklyn in. We hadden een paar dagen geleden ontdekt dat hier best wel een leuk centrum zit en wilden dit graag nog even bekijken. Natuurlijk hebben de meiden nog niet genoeg geshopt en duiken meteen de kledingwinkels in. Ook moeten sommigen nog snel even de laatste souvenirtjes oppikken (schaam schaam). 

 
De spullen die we net gekocht hebben, stoppen we in onze koffers (waar nog plaats is tenminste) en we brengen de koffers naar beneden. Dit pakt iets prettiger uit dan de koffers naar boven brengen, een week geleden. We sjouwen van metro naar metro en uiteindelijk komen we aan bij JFK. We checken in, bezoeken het toilet voor de laatste keer en gaan langs de douane. Natuurlijk moet Linda weer vergeten haar drinkfles te legen en moet ze deze weggooien of de inhoud ervan opdrinken. Drinken onder druk is niet heel makkelijk hoor! Na dit hele fiasco, kopen we wat te eten en gaan alvast zitten bij onze gate.

Rond half zes stappen we het vliegtuig in en zoeken onze plek op. Uiteindelijk zitten we allemaal nog redelijk bij elkaar. We moeten eigenlijk proberen om te gaan slapen, omdat het nacht is in Nederland, maar dit lukt bijna niemand, ons tenminste niet. We kijken een film en luisteren wat muziek. Ondertussen krijgen we ons avondeten en twee uur later ons ontbijt, om weer in het goede ritme te komen. Dit is vrij apart. De tijd vliegt voorbij en voordat we het weten staan we alweer in Brussel op het vliegveld. Meneer Bossenbroek staat hier ons op te wachten met een busje, klaar om ons naar huis te brengen. 

De terugreis vanaf Brussel verloopt vrij soepel, op één sukkel op de weg na die niet uitkeek. We zetten mevrouw Westerman af bij huis, die wordt geplet door de knuffels van haar kinderen. We nemen afscheid en rijden door naar onze eindbestemming: Emmen! Hier worden we hartelijk verwelkomd en ook wij worden geplet door alle knuffels van het thuisfront.

Eenmaal thuis aangekomen, proberen we wakker te blijven, maar dit is vrij moeilijk. We hebben zoveel leuke en indrukwekkende dingen meegemaakt, maar als je nu zo vragen: hoe was het?, dan zouden we niet weten wat we allemaal moeten vertellen. Dit zal beetje bij beetje wel boven water komen.

Uiteindelijk heeft Linda het volgehouden tot 7 uur 's avonds en Sanne tot nog iets later. Onze lichamen tintelden helemaal en riepen: GA SLAPEN GA SLAPEN!

En zelfs vandaag, de dag waarop we dit schrijven, zitten we nog steeds niet helemaal in ons oude ritme.

Al met al, dit was een ervaring om nooit te vergeten en we konden dit niet beter hebben gedaan dan met onze geweldige groep met leerlingen en begeleiders. En New York? We'll be back.

Bedankt voor het trouw lezen van ons blog!

Liefs,

Sanne & Linda

Onze laatste dag in NY

Op de planning voor onze laatste dag in New York stond als eerste de high line, een verhoogd treinspoor dat is omgetoverd in een park. We zaten dus om 9 uur in de metro richting het park. Met onze slaperige hoofden stapten we op het verkeerde metrostation uit en konden we niet meer terug omdat ons metrokaartje verlopen was. Eerst maar naar de Starbucks wat drinken halen. Hier kregen we een berichtje: jullie worden om 2 uur verwacht bij de Rabobank in New York! We besloten de high line te laten schieten en een fiets te huren in Central Park. Zeven fietsen, want mevrouw Westerman ging haar droom waarmaken: hardlopen in Central Park. Ze heeft uiteindelijk tien kilometer hard gelopen (!!!). Een fiets huren bleek nog een heel avontuur te zijn. Een deel van ons stond bij een verkoper te onderhandelen en het andere deel bij een verkoper aan de overkant. We konden eigenlijk allemaal wel bij een andere kijken, want het zwermde van de fietsverkopers. Uiteindelijk hoorden we aan de overkant: 'kom, deze doet het voor 10 dollar', waarop wij terug riepen: 'nee, kom hier, deze doet het voor 7 dollar!'. De verkoper aan de overkant werd boos, want ze bleken collega's te zijn. Uiteindelijk hebben we ze voor 7 dollar gekregen, we gingen het natuurlijk niet voor meer doen.

Het lijkt makkelijk, fietsen in Central Park, maar wat een heuvels, je zou het haast bergen noemen. Dat zijn we als Nederlanders niet gewend. Dus met het zweet op ons rug hebben we 11 km gefietst maar super veel van Central Park gezien, een super ervaring! We moesten bult op, bult af. Dit was aan de ene kant super fijn, maar aan de andere kant DOOD ENG! Het ging zó verschrikkelijk snel! We hadden onze handen voor de zekerheid op de remmen.

Na het fietsen was het alweer tijd om naar de Rabobank te gaan. Het was nog wel een stukje lopen maar we kwamen precies op tijd aan in het mooie, hoge gebouw. Mensen die we de weg vroegen konden niet geloven dat wij daar als toeristen met onze korte broeken en t-shirts naar binnen mochten. Net als de mensen achter de balie, waar we ons moesten aanmelden. Maar al onze namen stonden netjes in het systeem! We moesten met de lift naar boven om op het kantoor van Rabobank te komen, en niet twee etages of zo, nee wel 67 etages! En dit kon je ook aan het uitzicht zien.Maar daar waren we natuurlijk niet voor gekomen, alhoewel we wel een paar foto's hebben genomen (we werden erg raar aangekeken door sommigen).

Voordat we een kleine tour door hun deel van het (gigantische) gebouw kregen, mochten we eerst plaats nemen in een vergaderruimte. Twee mannen die allebei in New York werkten, de een permanent en de ander voor een bepaalde tijd, hadden tijd vrijgemaakt om met ons te praten. Zij stelden zich voor, wij stelden ons voor en toen begon het gesprek een beetje op gang te komen. 'Wat is het verschil tussen het ondernemerschap in Nederland en in Amerika?', 'wanneer is iemand succesvol?'. We hebben erg verbazingwekkende antwoorden gekregen, bijvoorbeeld dat Amerikanen juist niét 'out of the box' denken volgens hun. Wij dachten juist van wel! En dat ondernemers in Amerika niet raar worden aangekeken als ze een derde poging eraan wagen. Dit wordt juist gerespecteerd. Al met al, het was een erg inspirerende middag.

Terwijl we dit allemaal even lieten inzinken, gingen we gezellig ergens iets eten. Het plan was om naar Applebees te gaan, een typisch Amerikaanse keten. We belandden uiteindelijk in de grootste van de hele wereld! Hier hebben we heerlijk gegeten, een soort van afsluiting, het 'laatste' avondmaal.

Times Square by night is een echte aanrader! Overdag is het ook al een plaatje, maar als het donker is: wow. Maar wat een mensen! Echt sardientjes in een blik. We splitsten ons op in groepjes, omdat iedereen iets anders wilde. Ons groepje ging natuurlijk shoppen! What else. (Echter niet alleen voor onszelf, ook voor de mensen thuis natuurlijk).

Bij het appartement hielden de meiden een kleine modeshow, want iedereen wilde van elkaar zien wat ze hadden gekocht. Arme Jasper en meneer van der Tuuk. Sommigen zaten nog vol met energie, dus gingen hun koffer alvast voor een deel inpakken. Als het laatste licht uitgaat, dringt het tot ons door: dit is het laatste nachtje alweer.

De volgende dag zijn we weer in Nederland! (Heel stiekem hebben we hier ook wel weer zin in)

Liefs,

Sanne & Linda

Een kort berichtje

Lieve mensen,

Op het moment dat ik dit schrijf, vliegt er een oplader door de lucht en wordt er geschreeuwd van wie deze tandpasta is. Iedereen is druk bezig zijn koffer aan het inpakken en het appartement netjes achter te laten. We gaan zo even ontbijten bij dat ene leuke koffietentje van eergisteren en daarna nog even de laatste dingetjes inkopen: AMERICAN CANDY. We zullen zo snel mogelijk ons verslag over gisteren posten, maar op dit moment gaat dit even niet lukken. We hopen dat iedereen dit begrijpt. We vliegen om zes uur lokale tijd en komen rond zeven uur 's ochtends Nederlandse tijd op het vliegveld in Brussel aan. Hier staat meneer Bossenbroek met een busje ons op te halen, klaar om ons naar huis te brengen. Tot morgen! 

Voor de laatste keer, liefs uit New York,

Sanne en Linda


Nog even één fotootje van gisteravond op Times Square

We like the pink one better

Relax dagje

Na het opruimen van het ontbijt kwamen we erachter dat de metro die wij moesten hebben, vandaag niet reed. Gelukkig kon onze metrokaart ook voor de bus worden gebruikt. Ons plan was om naar Brooklyn Heights te gaan, maar deze bus vertrok pas over een klein halfuurtje. Een straat verderop zagen we een leuk koffietentje en hier haalt iedereen even wat te drinken. Het is een gezellig zaakje met een enthousiaste medewerker die ons helpt. Mevrouw Westerman gaf hem nog een tip, waarop hij lachend zei: "you're not supposed to tip the boss".

Brooklyn Heights gaf een erg mooi uitzicht over de skyline van Manhattan en je kon ook de Brooklyn Bridge van vrij dichtbij zien. Bij Brooklyn Heights hebben we een kleine fotosessie gehouden, hier zijn erg leuke en grappige foto's uit ontstaan. Wij hebben samen met Brigitte ook een foto nagemaakt (die Linda echt vre-se-lijk vindt) van onze excursie naar Londen een paar jaar geleden. Het gaf wat werk om ons allemaal hetzelfde te laten posen, maar uiteindelijk is het ongeveer gelukt. Wat we ook allemaal doen voor een leuke foto.

De Brooklyn Bridge overgelopen, onze mark hier achtergelaten (met een pen op de rand geschreven Entreprenasium was here, midden in allerlei andere teksten van bezoekers) en doorgelopen naar..... CHINA TOWN & LITTLE ITALY. We waren erg benieuwd naar dit gedeelte van New York, omdat je China Town best wel vaak in films ziet voorbij komen. Maar ja, wat van NY zie je níet in films voorbij komen?

Een reden voor ons om niet naar binnen te gaan bij een winkel in China Town, zijn die opdringerige verkopers. Een beetje verkopers charme is leuk, maar je moest ze echt van je afschudden! En elke keer als jij een stap verder naar de uitgang van de winkel zette, gingen zij lager met de prijs. Toch hebben we bijna elke souvenirwinkel bezocht, op zoek naar de juiste cadeautjes voor thuis! Little Italy was een stukje kleiner, dus hier waren we snel doorheen. Toch zijn we hier langer gebleven, want we hebben hier de lekkerste pizza van de hele wereld gegeten. Het restaurantje werd gerund door Italianen, dus het was ook niet zo gek dat het eten smaakte alsof je in Italië was. Sanne werd ook helemaal lyrisch omdat je je drinken in een mason jar kreeg.

Ondertussen was het al vrij laat geworden, maar we wilden erg graag nog naar Times Square, zodat we al die mooie lichtjes in het donker konden zien. Natuurlijk weer veel foto's gemaakt, zelfs nog met vreemden op de foto geweest en gepraat en nog even geshopt. Het valt ons op dat de meeste mensen in New York erg 'geïnteresseerd' zijn in ons, er vragen namelijk heel veel mensen waar we vandaan komen en of we bijvoorbeeld de weg kunnen vinden als ze ons zien klungelen met de metrokaart. Dit levert erg leuke en spontane gesprekken op!

Vandaag hebben we vrij rustig aan gedaan, en dit was eigenlijk best fijn na zo'n drukke dag in Washington. We kunnen niet geloven dat morgen al onze laatste volle dag is. We hebben hier zo lang naar uitgeleefd dat deze week echt in een flits voorbij gaat. Toch willen morgen de dag goed benutten, dus gaan we lekker om 9 uur de deur uit. Wat we morgen bezoeken, blijft nog even een geheimpje en horen jullie morgen. Wij zijn moe. Weltrusten.

Liefs,

Sanne en Linda

WASHINGTON DC

Het voelde als midden in de nacht toen we allemaal wakker werden van een verschrikkelijke herrie. Oh ja, de wekker. Het was vier uur en het was tijd om naar Washington te gaan. Na veel rennen, vliegen en springen zaten we dan eindelijk om zes uur in trein. De rit duurde iets meer dan drie uur dus we hadden genoeg tijd om nog even te slapen of gewoon naar de Amerikaanse omgeving buiten New York te kijken. We kwamen langs Philadelphia, Baltimore en uiteindelijk zetten we onze eerste stap in Washington D.C. Weet iemand trouwens waar D.C. voor staat? Als je het weet, zet het in de reacties (en geen wikipedia gebruiken!).

Het was echt snik en snik heet, maar als echte diehards liepen we door, met een liter zonnebrand crème op, natuurlijk. We hadden de planning zo gemaakt, dat we rustig konden doorlopen. We kwamen langs het Capitol, we hebben even binnen gekeken bij het museum van Space and Aircraft, het Jefferson Memorial, het Lincoln Memorial, de Vietnam Memorial en als laatste kwamen we langs het hek waarachter zich het Witte Huis bevond. Alle memorials waren prachtig om te zien, maar bij het Vietnam Memorial gebeurde er iets bijzonders. Even voor diegene die dit niet weten, het Vietnam memorial is een lange muur waarop de namen van de soldaten die zijn omgekomen in de Vietnam oorlog staan. Er stond een man voor en hij bekeek een naam op de muur, deze stond vrij hoog. Bij het memorial kon je een papiertje plaatsen op een naam en hierop met een potloodje krassen, dan kwam de naam op het papiertje te staan. De man vroeg aan Jasper, die lang is, of hij dit voor hem zou willen doen. Samen met meneer van der Tuuk hebben ze dit gedaan. Waarschijnlijk was het een familielid, de vader, van de man. Dit was erg indrukwekkend om te zien.

Nu hadden twee dingen over om te doen: Arling national cemetry en het Holocaust museum. Het lag allemaal ver uit elkaar dus we moeten een metro opzoeken, maar eerst moest mevrouw Westerman naar de wc. En ze nam de tijd. Na een hele tijd wachten kwamen ze er eindelijk weer aan en konden we verder.

In de metro kwamen we te praten over de verschillen tussen New York en Washington. Het eerste wat we zeiden is dat we het gevoel hadden dat we constant werden bekeken. Als we een papiertje op de grond zouden gooien (wat we nooit zouden doen), zouden we ons per direct schuldig voelen. Ook is Washington veel lager qua gebouwen en veel meer uitgestrekt, In NY is het meer hutje mutje. De metro is zelfs anders, we moesten namelijk kaartjes kopen en werden gelijk heel vriendelijk geholpen, zonder het gevoel opgejaagd te worden.

Het verschil zagen we ook weer terug toen we bij het National Arlington Cemetery, een militaire begraafplaats, aankwamen. We werden over de straat geleid door een meneer die ons op de volgende manier liet stoppen: 'Stop!...... in the name of love. Het gevolg hiervan was een dikke dance party.

We kwamen aan op de begraafplaats zelf, wat indrukwekkend. Er liggen ongeveer 400.000 mensen begraven en het was dan ook onmogelijk om ze allemaal te bezoeken. Bij de een stond World War I en bij de een World War II, kijkend naar de jaartallen hadden sommige mensen ze zelfs beide meegemaakt. Sommigen mensen had jaren geleefd en sommigen, want de kinderen waren er ook begraven, een paar dagen. We zagen bijvoorbeeld een tweeling, de ene had één dag geleefd en de andere vier dagen. Dit was even slikken. Ook hebben we het graf van de Kennedy's bezocht. Samen met John F. Kennedy lagen hier zijn vrouw en twee kinderen begraven.

Met de 'schone' metro zijn we naar het Holocaust museum gereden. Linda zat naast een erg aardige vrouw uit Texas en heeft nog even gezellig met haar zitten kletsen, toevallig kwam ze uit een plaatsje dat was gesticht door Hollanders. Ze noemde allemaal Hollandse dingen op: Tulpen, klompen, kaas en windmolens. Vroeger was er zelfs elk jaar een Holland Happening. Wat toevallig!

Het Holocaust museum was helaas net gesloten, we waren verkeerd geïnformeerd. We besloten alvast naar het treinstation te gaan, iedereen wilde graag zitten. Eergisteren was het pijne voeten dag, maar gisteren was het EXTREEM pijne voeten dag. Ook kwamen we erachter dat sommigen levend verbrand waren (uhum Sanne), ondanks de liters zonnebrand. We gingen eten in een Food Court op het station, waarna de vrouwen nog een zijn binnen gewipt bij Victoria's Secret. Sommigen waren compleet hysterisch aan het worden (uhum Brigitte). Gelukkig Sale, 75%, dus hebben we nog een paar betaalbare dingen kunnen meenemen.

Om negen uur zaten we onze mooie beentjes in de trein terug naar 'huis'. Iedereen kan vast wel raden dat we gisteren erg laat zijn teruggekomen, door het feit dat dit blog later dan normaal up to date wordt gemaakt. Sorry hiervoor, maar we hebben vandaag lekker even uitgeslapen. Nu lekker ontbijten! Meneer van der Tuuk heeft zijn best gedaan in de keuken (dit wordt nog wat).

(Nee hoor, het was erg lekker!)

Mevrouw Westerman en meneer van der Tuuk zijn van de week met een nieuw idee gekomen: elke dag een foto challenge. 

- Eergisteren was de challenge: maak een foto van iemand die het leukst/slimst geld verdient. 

- Gisteren: maak een foto van iemand met het meest nutteloze baantje. 

- En vandaag: maak een foto wat je later wilt worden of wat je wilde worden toen je klein was. Linda knipt dus een plastic zak op de foto. (X Sanne)

Liefs uit New York,

Sanne en Linda