Het voelde als midden in de nacht toen we
allemaal wakker werden van een verschrikkelijke herrie. Oh ja, de wekker. Het
was vier uur en het was tijd om naar Washington te gaan. Na veel rennen,
vliegen en springen zaten we dan eindelijk om zes uur in trein. De rit duurde
iets meer dan drie uur dus we hadden genoeg tijd om nog even te
slapen of gewoon naar de Amerikaanse omgeving buiten New York te kijken. We
kwamen langs Philadelphia, Baltimore en uiteindelijk zetten we onze eerste stap
in Washington D.C. Weet iemand trouwens waar D.C. voor staat? Als je het weet,
zet het in de reacties (en geen wikipedia gebruiken!).
Het was echt snik en snik heet, maar als
echte diehards liepen
we door, met een liter zonnebrand crème op, natuurlijk. We hadden de planning zo
gemaakt, dat we rustig konden doorlopen. We kwamen langs het Capitol, we
hebben even binnen gekeken bij het museum van Space
and Aircraft, het Jefferson Memorial, het Lincoln
Memorial, de Vietnam Memorial en als laatste kwamen we langs het hek waarachter
zich het Witte Huis bevond. Alle memorials waren prachtig om te zien, maar bij
het Vietnam Memorial gebeurde er iets bijzonders. Even voor diegene die dit
niet weten, het Vietnam memorial is een lange muur waarop de namen van de
soldaten die zijn omgekomen in de Vietnam oorlog staan. Er stond een man voor
en hij bekeek een naam op de muur, deze stond vrij hoog. Bij het memorial kon
je een papiertje plaatsen op een naam en hierop met een potloodje krassen, dan
kwam de naam op het papiertje te staan. De man vroeg aan Jasper, die lang is,
of hij dit voor hem zou willen doen. Samen met meneer van der Tuuk hebben ze
dit gedaan. Waarschijnlijk was het een familielid, de vader, van de man. Dit
was erg indrukwekkend om te zien.
Nu hadden twee dingen over om te doen:
Arling national cemetry en het Holocaust museum. Het lag allemaal ver uit
elkaar dus we moeten een metro opzoeken, maar eerst moest mevrouw Westerman
naar de wc. En ze nam de tijd. Na een hele tijd wachten kwamen ze er eindelijk
weer aan en konden we verder.
In de metro kwamen we te praten over de
verschillen tussen New York en Washington. Het eerste wat we zeiden is dat we
het gevoel hadden dat we constant werden bekeken. Als we een papiertje op de
grond zouden gooien (wat we nooit zouden doen), zouden we ons per direct
schuldig voelen. Ook is Washington veel lager qua gebouwen en veel meer
uitgestrekt, In NY is het meer hutje mutje. De metro is zelfs anders, we
moesten namelijk kaartjes kopen en werden gelijk heel vriendelijk geholpen,
zonder het gevoel opgejaagd te worden.
Het verschil zagen we ook weer terug toen
we bij het National Arlington Cemetery, een militaire begraafplaats, aankwamen.
We werden over de straat geleid door een meneer die ons op de volgende manier
liet stoppen: 'Stop!...... in the name of love. Het
gevolg hiervan was een dikke dance party.
We kwamen aan op de begraafplaats zelf,
wat indrukwekkend. Er liggen ongeveer 400.000 mensen begraven en het was dan
ook onmogelijk om ze allemaal te bezoeken. Bij de een stond World War I en bij
de een World War II, kijkend naar de jaartallen hadden sommige mensen ze zelfs
beide meegemaakt. Sommigen mensen had jaren geleefd en sommigen, want de
kinderen waren er ook begraven, een paar dagen. We zagen bijvoorbeeld een
tweeling, de ene had één dag geleefd en de andere vier dagen. Dit was even
slikken. Ook hebben we het graf van de Kennedy's bezocht. Samen met John F.
Kennedy lagen hier zijn vrouw en twee kinderen begraven.
Met de 'schone' metro zijn we naar het
Holocaust museum gereden. Linda zat naast een erg aardige vrouw uit Texas en
heeft nog even gezellig met haar zitten kletsen, toevallig kwam ze uit een
plaatsje dat was gesticht door Hollanders. Ze noemde allemaal Hollandse dingen
op: Tulpen, klompen, kaas en windmolens. Vroeger was er zelfs elk jaar een Holland
Happening. Wat toevallig!
Het Holocaust museum was helaas net
gesloten, we waren verkeerd geïnformeerd. We besloten alvast naar het
treinstation te gaan, iedereen wilde graag zitten. Eergisteren was het pijne
voeten dag, maar gisteren was het EXTREEM pijne voeten dag. Ook kwamen we
erachter dat sommigen levend verbrand waren (uhum Sanne), ondanks de liters
zonnebrand. We gingen eten in een Food
Court op het station, waarna de vrouwen nog een zijn binnen
gewipt bij Victoria's Secret. Sommigen waren compleet hysterisch aan het worden
(uhum Brigitte). Gelukkig Sale, 75%, dus hebben we nog een paar betaalbare dingen
kunnen meenemen.
Om negen uur zaten we onze mooie beentjes
in de trein terug naar 'huis'. Iedereen kan vast wel raden dat we gisteren erg
laat zijn teruggekomen, door het feit dat dit blog later dan normaal up to date
wordt gemaakt. Sorry hiervoor, maar we hebben vandaag lekker even uitgeslapen.
Nu lekker ontbijten! Meneer van der Tuuk heeft zijn best gedaan in de keuken (dit
wordt nog wat).
(Nee hoor, het was erg lekker!)
Mevrouw Westerman en meneer van der Tuuk zijn van de week met een nieuw idee gekomen: elke dag een foto challenge.
- Eergisteren was de challenge: maak een foto van iemand die het leukst/slimst geld verdient.
- Gisteren: maak een foto van iemand met het meest nutteloze baantje.
- En vandaag: maak een foto wat je later wilt worden of wat je wilde worden toen je klein was. Linda knipt dus een plastic zak op de foto. (X Sanne)
Liefs uit New York,
Sanne en Linda