Zoals ook al eerder
bericht, was het inpakken een hele klus. Hier lag nog wat van die, en hier lag
nog wat van die. Op een gegeven moment was het écht klaar en gingen we even
iets eten bij een leuk koffietentje verderop. Bacon & eggs it is, heerlijk! Als we
alles hebben opgegeten, nou ja alles, alles wat we konden opeten, het was een flinke portie,
gaan we nog even Brooklyn in. We hadden een paar dagen geleden ontdekt dat hier
best wel een leuk centrum zit en wilden dit graag nog even bekijken. Natuurlijk
hebben de meiden nog niet genoeg geshopt en duiken meteen de kledingwinkels in.
Ook moeten sommigen nog snel even de laatste souvenirtjes oppikken (schaam
schaam).
De spullen die we net
gekocht hebben, stoppen we in onze koffers (waar nog plaats is tenminste) en we
brengen de koffers naar beneden. Dit pakt iets prettiger uit dan de
koffers naar boven brengen, een week geleden. We sjouwen van metro naar metro en
uiteindelijk komen we aan bij JFK. We checken in, bezoeken het toilet voor de
laatste keer en gaan langs de douane. Natuurlijk moet Linda weer vergeten haar
drinkfles te legen en moet ze deze weggooien of de inhoud ervan opdrinken.
Drinken onder druk is niet heel makkelijk hoor! Na dit hele fiasco, kopen we
wat te eten en gaan alvast zitten bij onze gate.
Rond half zes stappen we
het vliegtuig in en zoeken onze plek op. Uiteindelijk zitten we allemaal nog
redelijk bij elkaar. We moeten eigenlijk proberen om te gaan slapen, omdat het
nacht is in Nederland, maar dit lukt bijna niemand, ons tenminste niet. We
kijken een film en luisteren wat muziek. Ondertussen krijgen we ons avondeten
en twee uur later ons ontbijt, om weer in het goede ritme te komen. Dit is vrij
apart. De tijd vliegt voorbij en voordat we het weten staan we alweer in
Brussel op het vliegveld. Meneer Bossenbroek staat hier ons op te wachten met
een busje, klaar om ons naar huis te brengen.
De terugreis vanaf Brussel
verloopt vrij soepel, op één sukkel op de weg na die niet uitkeek. We zetten
mevrouw Westerman af bij huis, die wordt geplet door de knuffels van haar
kinderen. We nemen afscheid en rijden door naar onze eindbestemming: Emmen!
Hier worden we hartelijk verwelkomd en ook wij worden geplet door alle knuffels
van het thuisfront.
Eenmaal thuis aangekomen,
proberen we wakker te blijven, maar dit is vrij moeilijk. We hebben zoveel
leuke en indrukwekkende dingen meegemaakt, maar als je nu zo vragen: hoe was
het?, dan zouden we niet weten wat we allemaal moeten vertellen. Dit zal
beetje bij beetje wel boven water komen.
Uiteindelijk heeft Linda
het volgehouden tot 7 uur 's avonds en Sanne tot nog iets later. Onze lichamen
tintelden helemaal en riepen: GA SLAPEN GA SLAPEN!
En zelfs vandaag, de dag
waarop we dit schrijven, zitten we nog steeds niet helemaal in ons oude ritme.
Al met al, dit was een
ervaring om nooit te vergeten en we konden dit niet beter hebben gedaan dan met
onze geweldige groep met leerlingen en begeleiders. En New York? We'll be back.
Bedankt voor het trouw
lezen van ons blog!
Liefs,
Sanne & Linda
Op de planning voor onze laatste dag in New York stond als eerste de high line, een verhoogd treinspoor dat is omgetoverd in een park. We zaten dus om 9 uur in de metro richting het park. Met onze slaperige hoofden stapten we op het verkeerde metrostation uit en konden we niet meer terug omdat ons metrokaartje verlopen was. Eerst maar naar de Starbucks wat drinken halen. Hier kregen we een berichtje: jullie worden om 2 uur verwacht bij de Rabobank in New York! We besloten de high line te laten schieten en een fiets te huren in Central Park. Zeven fietsen, want mevrouw Westerman ging haar droom waarmaken: hardlopen in Central Park. Ze heeft uiteindelijk tien kilometer hard gelopen (!!!). Een fiets huren bleek nog een heel avontuur te zijn. Een deel van ons stond bij een verkoper te onderhandelen en het andere deel bij een verkoper aan de overkant. We konden eigenlijk allemaal wel bij een andere kijken, want het zwermde van de fietsverkopers. Uiteindelijk hoorden we aan de overkant: 'kom, deze doet het voor 10 dollar', waarop wij terug riepen: 'nee, kom hier, deze doet het voor 7 dollar!'. De verkoper aan de overkant werd boos, want ze bleken collega's te zijn. Uiteindelijk hebben we ze voor 7 dollar gekregen, we gingen het natuurlijk niet voor meer doen.
Het lijkt makkelijk, fietsen in Central Park, maar wat een heuvels, je zou het haast bergen noemen. Dat zijn we als Nederlanders niet gewend. Dus met het zweet op ons rug hebben we 11 km gefietst maar super veel van Central Park gezien, een super ervaring! We moesten bult op, bult af. Dit was aan de ene kant super fijn, maar aan de andere kant DOOD ENG! Het ging zó verschrikkelijk snel! We hadden onze handen voor de zekerheid op de remmen.
Na het fietsen was het alweer tijd om naar de Rabobank te gaan. Het was nog wel een stukje lopen maar we kwamen precies op tijd aan in het mooie, hoge gebouw. Mensen die we de weg vroegen konden niet geloven dat wij daar als toeristen met onze korte broeken en t-shirts naar binnen mochten. Net als de mensen achter de balie, waar we ons moesten aanmelden. Maar al onze namen stonden netjes in het systeem! We moesten met de lift naar boven om op het kantoor van Rabobank te komen, en niet twee etages of zo, nee wel 67 etages! En dit kon je ook aan het uitzicht zien.Maar daar waren we natuurlijk niet voor gekomen, alhoewel we wel een paar foto's hebben genomen (we werden erg raar aangekeken door sommigen).
Voordat we een kleine tour door hun deel van het (gigantische) gebouw kregen, mochten we eerst plaats nemen in een vergaderruimte. Twee mannen die allebei in New York werkten, de een permanent en de ander voor een bepaalde tijd, hadden tijd vrijgemaakt om met ons te praten. Zij stelden zich voor, wij stelden ons voor en toen begon het gesprek een beetje op gang te komen. 'Wat is het verschil tussen het ondernemerschap in Nederland en in Amerika?', 'wanneer is iemand succesvol?'. We hebben erg verbazingwekkende antwoorden gekregen, bijvoorbeeld dat Amerikanen juist niét 'out of the box' denken volgens hun. Wij dachten juist van wel! En dat ondernemers in Amerika niet raar worden aangekeken als ze een derde poging eraan wagen. Dit wordt juist gerespecteerd. Al met al, het was een erg inspirerende middag.
Terwijl we dit allemaal even lieten inzinken, gingen we gezellig ergens iets eten. Het plan was om naar Applebees te gaan, een typisch Amerikaanse keten. We belandden uiteindelijk in de grootste van de hele wereld! Hier hebben we heerlijk gegeten, een soort van afsluiting, het 'laatste' avondmaal.
Times Square by night is een echte aanrader! Overdag is het ook al een plaatje, maar als het donker is: wow. Maar wat een mensen! Echt sardientjes in een blik. We splitsten ons op in groepjes, omdat iedereen iets anders wilde. Ons groepje ging natuurlijk shoppen! What else. (Echter niet alleen voor onszelf, ook voor de mensen thuis natuurlijk).
Bij het appartement hielden de meiden een kleine modeshow, want iedereen wilde van elkaar zien wat ze hadden gekocht. Arme Jasper en meneer van der Tuuk. Sommigen zaten nog vol met energie, dus gingen hun koffer alvast voor een deel inpakken. Als het laatste licht uitgaat, dringt het tot ons door: dit is het laatste nachtje alweer.
De volgende dag zijn we weer in Nederland! (Heel stiekem hebben we hier ook wel weer zin in)
Liefs,
Sanne & Linda
