Als je aan Amerika denkt, denk je
natuurlijk aan het Vrijheidsbeeld. Onze eerste activiteit van de dag was dan
ook met een ferry naar Ellis Island, via Liberty Island. Meneer van der Tuuk
blijft goed in zijn rol als crimineel, want hij stond akelig lang bij de
controle, zijn tas werd nog eens een keer extra gecontroleerd. Als de 'Statue
of Liberty' dichterbij komt, houdt iedereen zijn camera in de aanslag. Het was
apart om het nu eindelijk in het echt te zien, in elke Amerikaanse film zie je
het standbeeld wel eens voorbij komen, maar we stonden er nu naast! Selfie
time.
Even tussendoor: Sanne heeft de bootreis
overleefd. Om je even gerust te stellen moeders.
We besluiten om niet bij Liberty Island af
te stappen, maar gelijk door te gaan naar Ellis Island. Dit eiland diende in de
19e en 20ste eeuw als grenspost voor aankomende immigranten. Het gaf een apart
gevoel om op 'dezelfde' trappen te lopen als al die mensen die 0% zekerheid
hadden over de toekomst. We kregen een audioset bij de balie en gingen ieder
onze eigen weg. We leerden dat als je als aangekomen immigrant door duizenden keuringen
moest, voordat je de kans had op een one
way ticket naar New York, en hierdoor een kans op een beter
leven. Als een familielid één ding had wat niet door de selectie heen kwam,
werd de hele familie geweigerd voor toetreding van de stad. Moet je
voorstellen, de kans op een beter leven kan je bijna aanraken, en dan wordt je
op het laatste moment afgekeurd.
Om het nog een stukje dramatischer te
maken, werd onze volgende stop Ground Zero. De plek waar op 11 september 2001
de Twin Towers in elkaar zijn gestort. Er waren twee gigantische bakken met
stromend water, op de fundamenten van de originele gebouwen. In het midden van
deze bakken was een gat, waar al het water in stroomde. Het gene wat ons de
rillingen gaf, was dat je van dit gat de bodem niet zag. Dit gaf ons het gevoel
dat al die mensen niet wisten of ze het wel zouden overleven of niet. Ze konden
niet weten waar het zou eindigen. Aan de rand stonden alle namen die zijn
omgekomen. Ze waren er ingekerfd, dus je kon de namen echt voelen.
Het 9/11 Memorial Museum wat we hierna
hebben bezocht, was nog indrukwekkender. Het valt niet te beschrijven wat we hier
allemaal hebben gezien. In het museum zelf waren allerlei stukken van het
gebouw wat nog een beetje intact waren gebleven, neergezet. Ook hebben we een
brandweerauto gezien die helemaal total-loss was. Er werden veel foto's
tentoongesteld die schokerend waren, maar het ergste waren de verhalen van de
mensen die het overleefd hebben en de voicemail berichten van de mensen die het
niet hebben overleefd. Op een gegeven moment hoorden we: "Hoi mam, ja, het gaat goed met me. De South
Tower is ingestort en ik zit gelukkig in de North Tower." Deze beelden
en geluiden werden dan ook tentoongesteld in een aparte ruimte waar je van
tevoren werd gewaarschuwd voor zulke beelden en geluiden.
Om ons even in een andere stemming te
brengen, liepen we naar Wallstreet, de financiële wereld van Amerika, waar
gigantische hoge en mooie gebouwen staan en op straat allemaal deftige mensen
in pak lopen. We zijn hierna even een paar blokken verder gelopen en op
krachten gekomen bij een leuk Mexicaans eettentje: Chipotle. Onze monden stonden bij de eerste hap al in brand. Maar
wel lekker!
Op dit moment zitten we in ons appartement
onze dag aan het na bespreken en komen we op het onderwerp
"Washington", wat woensdag op het programma staat. We kijken even hoe
warm het wordt, we komen erachter dat de gevoelstemperatuur 36 graden Celsius
wordt. Hier reageert Sanne op: en zonder gevoel dan? (Ik zei het toch: geen greintje gevoel).
Vanmorgen hadden we geen internet, dus
werd ons blog een beetje laat geplaatst en zonder foto's. Inmiddels staan daar
de foto's ook bij!
Have
a good day,
Sanne en Linda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten