Onze laatste dag in NY

Op de planning voor onze laatste dag in New York stond als eerste de high line, een verhoogd treinspoor dat is omgetoverd in een park. We zaten dus om 9 uur in de metro richting het park. Met onze slaperige hoofden stapten we op het verkeerde metrostation uit en konden we niet meer terug omdat ons metrokaartje verlopen was. Eerst maar naar de Starbucks wat drinken halen. Hier kregen we een berichtje: jullie worden om 2 uur verwacht bij de Rabobank in New York! We besloten de high line te laten schieten en een fiets te huren in Central Park. Zeven fietsen, want mevrouw Westerman ging haar droom waarmaken: hardlopen in Central Park. Ze heeft uiteindelijk tien kilometer hard gelopen (!!!). Een fiets huren bleek nog een heel avontuur te zijn. Een deel van ons stond bij een verkoper te onderhandelen en het andere deel bij een verkoper aan de overkant. We konden eigenlijk allemaal wel bij een andere kijken, want het zwermde van de fietsverkopers. Uiteindelijk hoorden we aan de overkant: 'kom, deze doet het voor 10 dollar', waarop wij terug riepen: 'nee, kom hier, deze doet het voor 7 dollar!'. De verkoper aan de overkant werd boos, want ze bleken collega's te zijn. Uiteindelijk hebben we ze voor 7 dollar gekregen, we gingen het natuurlijk niet voor meer doen.

Het lijkt makkelijk, fietsen in Central Park, maar wat een heuvels, je zou het haast bergen noemen. Dat zijn we als Nederlanders niet gewend. Dus met het zweet op ons rug hebben we 11 km gefietst maar super veel van Central Park gezien, een super ervaring! We moesten bult op, bult af. Dit was aan de ene kant super fijn, maar aan de andere kant DOOD ENG! Het ging zó verschrikkelijk snel! We hadden onze handen voor de zekerheid op de remmen.

Na het fietsen was het alweer tijd om naar de Rabobank te gaan. Het was nog wel een stukje lopen maar we kwamen precies op tijd aan in het mooie, hoge gebouw. Mensen die we de weg vroegen konden niet geloven dat wij daar als toeristen met onze korte broeken en t-shirts naar binnen mochten. Net als de mensen achter de balie, waar we ons moesten aanmelden. Maar al onze namen stonden netjes in het systeem! We moesten met de lift naar boven om op het kantoor van Rabobank te komen, en niet twee etages of zo, nee wel 67 etages! En dit kon je ook aan het uitzicht zien.Maar daar waren we natuurlijk niet voor gekomen, alhoewel we wel een paar foto's hebben genomen (we werden erg raar aangekeken door sommigen).

Voordat we een kleine tour door hun deel van het (gigantische) gebouw kregen, mochten we eerst plaats nemen in een vergaderruimte. Twee mannen die allebei in New York werkten, de een permanent en de ander voor een bepaalde tijd, hadden tijd vrijgemaakt om met ons te praten. Zij stelden zich voor, wij stelden ons voor en toen begon het gesprek een beetje op gang te komen. 'Wat is het verschil tussen het ondernemerschap in Nederland en in Amerika?', 'wanneer is iemand succesvol?'. We hebben erg verbazingwekkende antwoorden gekregen, bijvoorbeeld dat Amerikanen juist niét 'out of the box' denken volgens hun. Wij dachten juist van wel! En dat ondernemers in Amerika niet raar worden aangekeken als ze een derde poging eraan wagen. Dit wordt juist gerespecteerd. Al met al, het was een erg inspirerende middag.

Terwijl we dit allemaal even lieten inzinken, gingen we gezellig ergens iets eten. Het plan was om naar Applebees te gaan, een typisch Amerikaanse keten. We belandden uiteindelijk in de grootste van de hele wereld! Hier hebben we heerlijk gegeten, een soort van afsluiting, het 'laatste' avondmaal.

Times Square by night is een echte aanrader! Overdag is het ook al een plaatje, maar als het donker is: wow. Maar wat een mensen! Echt sardientjes in een blik. We splitsten ons op in groepjes, omdat iedereen iets anders wilde. Ons groepje ging natuurlijk shoppen! What else. (Echter niet alleen voor onszelf, ook voor de mensen thuis natuurlijk).

Bij het appartement hielden de meiden een kleine modeshow, want iedereen wilde van elkaar zien wat ze hadden gekocht. Arme Jasper en meneer van der Tuuk. Sommigen zaten nog vol met energie, dus gingen hun koffer alvast voor een deel inpakken. Als het laatste licht uitgaat, dringt het tot ons door: dit is het laatste nachtje alweer.

De volgende dag zijn we weer in Nederland! (Heel stiekem hebben we hier ook wel weer zin in)

Liefs,

Sanne & Linda