There's no place like your own bed

Zoals ook al eerder bericht, was het inpakken een hele klus. Hier lag nog wat van die, en hier lag nog wat van die. Op een gegeven moment was het écht klaar en gingen we even iets eten bij een leuk koffietentje verderop. Bacon & eggs it is, heerlijk! Als we alles hebben opgegeten, nou ja alles, alles wat we konden opeten, het was een flinke portie, gaan we nog even Brooklyn in. We hadden een paar dagen geleden ontdekt dat hier best wel een leuk centrum zit en wilden dit graag nog even bekijken. Natuurlijk hebben de meiden nog niet genoeg geshopt en duiken meteen de kledingwinkels in. Ook moeten sommigen nog snel even de laatste souvenirtjes oppikken (schaam schaam). 

 
De spullen die we net gekocht hebben, stoppen we in onze koffers (waar nog plaats is tenminste) en we brengen de koffers naar beneden. Dit pakt iets prettiger uit dan de koffers naar boven brengen, een week geleden. We sjouwen van metro naar metro en uiteindelijk komen we aan bij JFK. We checken in, bezoeken het toilet voor de laatste keer en gaan langs de douane. Natuurlijk moet Linda weer vergeten haar drinkfles te legen en moet ze deze weggooien of de inhoud ervan opdrinken. Drinken onder druk is niet heel makkelijk hoor! Na dit hele fiasco, kopen we wat te eten en gaan alvast zitten bij onze gate.

Rond half zes stappen we het vliegtuig in en zoeken onze plek op. Uiteindelijk zitten we allemaal nog redelijk bij elkaar. We moeten eigenlijk proberen om te gaan slapen, omdat het nacht is in Nederland, maar dit lukt bijna niemand, ons tenminste niet. We kijken een film en luisteren wat muziek. Ondertussen krijgen we ons avondeten en twee uur later ons ontbijt, om weer in het goede ritme te komen. Dit is vrij apart. De tijd vliegt voorbij en voordat we het weten staan we alweer in Brussel op het vliegveld. Meneer Bossenbroek staat hier ons op te wachten met een busje, klaar om ons naar huis te brengen. 

De terugreis vanaf Brussel verloopt vrij soepel, op één sukkel op de weg na die niet uitkeek. We zetten mevrouw Westerman af bij huis, die wordt geplet door de knuffels van haar kinderen. We nemen afscheid en rijden door naar onze eindbestemming: Emmen! Hier worden we hartelijk verwelkomd en ook wij worden geplet door alle knuffels van het thuisfront.

Eenmaal thuis aangekomen, proberen we wakker te blijven, maar dit is vrij moeilijk. We hebben zoveel leuke en indrukwekkende dingen meegemaakt, maar als je nu zo vragen: hoe was het?, dan zouden we niet weten wat we allemaal moeten vertellen. Dit zal beetje bij beetje wel boven water komen.

Uiteindelijk heeft Linda het volgehouden tot 7 uur 's avonds en Sanne tot nog iets later. Onze lichamen tintelden helemaal en riepen: GA SLAPEN GA SLAPEN!

En zelfs vandaag, de dag waarop we dit schrijven, zitten we nog steeds niet helemaal in ons oude ritme.

Al met al, dit was een ervaring om nooit te vergeten en we konden dit niet beter hebben gedaan dan met onze geweldige groep met leerlingen en begeleiders. En New York? We'll be back.

Bedankt voor het trouw lezen van ons blog!

Liefs,

Sanne & Linda