Pijne voeten dag

"Kom op, iedereen, opschieten", schreeuwt één van de leerlingen (ja, wij commanderen de leraren in plaats van andersom, ze beginnen nu ook al rebels en zeurderig gedrag te vertonen). Het is 8 uur, en eigenlijk wilden we al bij het Empire State Building staan. Maar ja, wat wil je ook met acht mensen die zich 's morgens vroeg allemaal even willen opfrissen. Het gezellige kletsen helpt ook niet echt mee. We halen bij Dunkin Donuts even een ontbijtje. Hier hadden we nog trammelant want ze hadden iets verkeerd aangetikt op de bon ten nadele van ons, dus wij in ons beste Engels dit verteld en geld terug gekregen. Lekker klagen, lekker Nederlands! 

Terwijl we op onze donuts zitten te knabbelen, vinden we onze weg naar het Empire State Building. We hadden verwacht dat we lang moesten wachten bij de ingang, maar we kunnen zo doorlopen. We dachten dat het misschien in het gebouw zelf drukker zou worden, maar het viel reuze mee. We waren zo boven! En wat een uitzicht! Jeetje mina. Bovenop hebben we natuurlijk een leuke groepsfoto gemaakt en Linda heeft heel misschien ook iets voor haar zus gekocht in de Shop. Niet doorvertellen (mam).

Na deze activiteit stond een compleet ander iets op de planning: een school bezoeken. Wij zijn de afgelopen maanden bezig geweest (voor ons profielwerkstuk) om een school te vinden in New York. Ons onderwerp is namelijk: de verschillen en overeenkomsten tussen een middelbare school in Nederland en een high school in New York. Om een lang verhaal kort te maken, het was onmogelijk om tot een typische high school toegang te krijgen. In de laatste weken voordat we zouden vertrekken, heeft meneer Versteeg via zijn Apple school connecties het voor elkaar gekregen dat we de Brearly School in New York konden bezoeken. Dit is een privé school voor meisjes. We wilden dit heel graag bezoeken, ondanks het feit dat dit niet helemaal aansloot bij ons PWS onderwerp, omdat het een privé school is én alleen voor meisjes is. Het enige wat we aan informatie meekregen was: de afspraak is met mr. Abraham op 23 juni om 1 uur en de school is gevestigd op 86th street. We hadden dus geen idee wat we moesten verwachten en hadden ons voorgenomen om het gewoon over ons heen te laten komen... En het was helemaal geweldig. 

Iets na één uur kwamen we aan bij de school, we werden hartelijk ontvangen en zagen de kleurrijke tekeningen al aan de muur hangen. We kregen een visitors pass en mr. Abraham zou er zo aankomen. Er waren allemaal kleine kinderen in de hal, er was namelijk een opening van de zomerschool gaande. Meneer Abraham kwam eraan en stelde zich voor, ook hij was verrast door de omvang van onze groep (hij dacht dat we met z'n tweeën kwamen). Dit maakte hem echter niets uit en hij vertelde ronduit over de school (en wij natuurlijk over die van ons), gaf ons een kleine tour door de school en kreeg het voor elkaar om twee leerlingen die hielpen bij de zomerschool even met ons te laten praten. Ze waren net afgestudeerd maar wilden eigenlijk niet van hun school weggaan. Het was allemaal heel spontaan en we hebben erg leuk met ze kunnen praten. We waren verrast over hun systeem op school en hun over die van ons. Onze scholen waren zo verschrikkelijk verschillend, dit maakte het gesprek erg interessant. Denk bijvoorbeeld aan buitenschoolse activiteiten, vakkenpakketten kiezen en de school (meer dan 12 verdiepingen)! Het is te veel om op te noemen. Het was een erg leuke en vooral gezellige school en we zijn erg blij dat we dit toch doorgezet hebben!

Een paar blokken lopen van de school af, zijn we op de bus gestapt met een hele chagrijnige buschauffeur. Het begon al toen we aan de kant stonden en precies op de millimeter na goed wilde stoppen. Toen we vroegen of de bus naar het Guggenheim museum ging, was ze gelijk geïrriteerd en vroeg wat het was. Nou, als New Yorker moet je dat toch als minste weten, lijkt ons. Een paar stops verder toen een vrouw in een rolstoel de bus in wilde, ging het helemaal mis. Met een chagrijnig hoofd maakte ze plaats voor de vrouw. Ach ja, misschien had ze een slechte dag. Bij het Guggenheim aangekomen, een prachtig gebouw op zichzelf, maar de kunst zelf begrepen we niet altijd even goed. Maar we hebben dan ook een economisch vakkenpakket ;) Wel dachten we bij veel kunstwerken dat dit erg knap was gemaakt en bedacht. 

We aten vandaag bij de McDonalds, omdat we zo snel even niets anders konden vinden. Hierna gingen we naar een sport winkel, we moesten allemaal één maat groter passen dan normaal. Hierna een metrostation gezocht en naar 'huis' gereden. We beginnen het metrosysteem al meer te snappen! Het is eigenlijk vrij logisch. Morgen moeten we om 4 uur opstaan: onze trein naar Washington DC vertrekt om 6 uur!

Voor wie dit leest, wees trouwens gerust, sinds we in New York zijn, hebben we alleen nog maar een arrestatie gezien en een hit & run. Dus, no biggie. 

Love,

Sanne & Linda

Bootje varen

Als je aan Amerika denkt, denk je natuurlijk aan het Vrijheidsbeeld. Onze eerste activiteit van de dag was dan ook met een ferry naar Ellis Island, via Liberty Island. Meneer van der Tuuk blijft goed in zijn rol als crimineel, want hij stond akelig lang bij de controle, zijn tas werd nog eens een keer extra gecontroleerd. Als de 'Statue of Liberty' dichterbij komt, houdt iedereen zijn camera in de aanslag. Het was apart om het nu eindelijk in het echt te zien, in elke Amerikaanse film zie je het standbeeld wel eens voorbij komen, maar we stonden er nu naast! Selfie time.

Even tussendoor: Sanne heeft de bootreis overleefd. Om je even gerust te stellen moeders. 

We besluiten om niet bij Liberty Island af te stappen, maar gelijk door te gaan naar Ellis Island. Dit eiland diende in de 19e en 20ste eeuw als grenspost voor aankomende immigranten. Het gaf een apart gevoel om op 'dezelfde' trappen te lopen als al die mensen die 0% zekerheid hadden over de toekomst. We kregen een audioset bij de balie en gingen ieder onze eigen weg. We leerden dat als je als aangekomen immigrant door duizenden keuringen moest, voordat je de kans had op een one way ticket naar New York, en hierdoor een kans op een beter leven. Als een familielid één ding had wat niet door de selectie heen kwam, werd de hele familie geweigerd voor toetreding van de stad. Moet je voorstellen, de kans op een beter leven kan je bijna aanraken, en dan wordt je op het laatste moment afgekeurd. 

Om het nog een stukje dramatischer te maken, werd onze volgende stop Ground Zero. De plek waar op 11 september 2001 de Twin Towers in elkaar zijn gestort. Er waren twee gigantische bakken met stromend water, op de fundamenten van de originele gebouwen. In het midden van deze bakken was een gat, waar al het water in stroomde. Het gene wat ons de rillingen gaf, was dat je van dit gat de bodem niet zag. Dit gaf ons het gevoel dat al die mensen niet wisten of ze het wel zouden overleven of niet. Ze konden niet weten waar het zou eindigen. Aan de rand stonden alle namen die zijn omgekomen. Ze waren er ingekerfd, dus je kon de namen echt voelen.

Het 9/11 Memorial Museum wat we hierna hebben bezocht, was nog indrukwekkender. Het valt niet te beschrijven wat we hier allemaal hebben gezien. In het museum zelf waren allerlei stukken van het gebouw wat nog een beetje intact waren gebleven, neergezet. Ook hebben we een brandweerauto gezien die helemaal total-loss was. Er werden veel foto's tentoongesteld die schokerend waren, maar het ergste waren de verhalen van de mensen die het overleefd hebben en de voicemail berichten van de mensen die het niet hebben overleefd. Op een gegeven moment hoorden we: "Hoi mam, ja, het gaat goed met me. De South Tower is ingestort en ik zit gelukkig in de North Tower." Deze beelden en geluiden werden dan ook tentoongesteld in een aparte ruimte waar je van tevoren werd gewaarschuwd voor zulke beelden en geluiden.

Om ons even in een andere stemming te brengen, liepen we naar Wallstreet, de financiële wereld van Amerika, waar gigantische hoge en mooie gebouwen staan en op straat allemaal deftige mensen in pak lopen. We zijn hierna even een paar blokken verder gelopen en op krachten gekomen bij een leuk Mexicaans eettentje: Chipotle. Onze monden stonden bij de eerste hap al in brand. Maar wel lekker!

Op dit moment zitten we in ons appartement onze dag aan het na bespreken en komen we op het onderwerp "Washington", wat woensdag op het programma staat. We kijken even hoe warm het wordt, we komen erachter dat de gevoelstemperatuur 36 graden Celsius wordt. Hier reageert Sanne op: en zonder gevoel dan? (Ik zei het toch: geen greintje gevoel).

Vanmorgen hadden we geen internet, dus werd ons blog een beetje laat geplaatst en zonder foto's. Inmiddels staan daar de foto's ook bij!

Have a good day,

Sanne en Linda

Dansen naast de skyline

Gisteren wisten we niet wat onze eerste zin moest zijn. Maar nu, nu zijn wel al helemaal sprakeloos. Zoals je al in de titel kan zien, was gisteren de beste dag tot nu toe. We zeggen tot nu toe, omdat we in New York wel hebben geleerd om constant amazed te worden. 

Gisteren was de New Amsterdam City Swim en sprong Brigitte in de Hudson rivier voor stichting ALS. De afgelopen maanden was dit een hot topic binnen en buiten het Entreprenasium lokaal, maar om er over te praten en om het echt mee te maken, zijn twee compleet verschillende dingen. Laten we bij het begin beginnen.

's Morgens hebben we lekker de tijd genomen, ook omdat we allemaal nog een beetje moe waren van de dag ervoor. Het ontbijt werd een brunch, bacon & eggs, jawel. Een typisch Amerikaans ontbijtje. Rond de middag werd het dan echt tijd om de metrokaart erbij te pakken en uit te gaan zoeken hoe we bij de locatie kwamen waar het allemaal zou gaan gebeuren. Ook dit was weer een kleine tegenvaller. We concluderen eruit (en iedereen hier is het daar mee eens) dat het metrosysteem in New York niet al te duidelijk is. Natuurlijk ligt het niet aan ons. 

Laten we het saaie verhaal van de metro overslaan. Toen we eindelijk bij het goede metrostation uitkwamen (aan de westkant van Manhattan, tegenover New Jersey), zagen we een hele andere kant van New York. We hadden de mindere wijken gezien, de bruisende stad maar dit stukje had een hele andere sfeer, een gezellige sfeer. Door de wijk heen gelopen kwamen we uit op de pier. Brigitte moest zich inchecken en daarna kon de swim beginnen.

Het wetsuit aangedaan, met veel geweld, de chip om haar linkervoet en ze was klaar om te springen. En het was ook echt springen, het platform waar ze vanaf moest, was niet laag. De rest liep naar de andere pier, de plek waar ze aan moest komen. Toen we daar aankwamen zagen we de eerste BNN'er uit het water komen: Beau van Erven Dorens, Pieter van de Hoogeband en Maarten van der Weijden. Brigitte was al met een paar op de foto geweest! Misschien zie je een foto hiervan wel in een krant verschijnen, dus hoe die goed in de gaten.

Op een gegeven moment kregen we Brigitte in het vizier, vanwege Sanne haar videocamera die heel ver kon inzoomen. We herkenden haar blauwe zwemmuts en blauwe zwembril en begonnen te juichen. Natuurlijk kon ze ons niet horen, maar dit weerhoudt ons er niet van om de longen uit ons lijf te schreeuwen (volgens mij werden we voor gekken aangezien). Brigitte stapte uit het water uit, en we gingen nóg harder schreeuwen, en op een gegeven moment hoort ze ons: ze doet haar armen omhoog. SHE DID IT!. Ik (Linda) ben geen watje, maar ik moest toch even een traantje wegpikken. Sanne is me op dit moment aan het uitlachen, want ze is harteloos.

Toen kon het feest beginnen! We begonnen met gratis Lipton Ice-tea, Ben & Jerry's en verderop stonden allemaal tafels uitgestald met nóg meer gratis eten! Er stond zelfs een Beemster kaas kraam! We voelden ons helemaal thuis. 

Op een gegeven moment zagen we het al aankomen: een regenbui van hier tot Tokio. ALLES was doorweekt. De watermeloen was nu écht watermeloen. We kregen poncho's aangeboden en wachtten tot het overwaaide. We zagen de blauwe lucht gelukkig alweer in de verte. We may or may not hebben een paar chips zakjes, sportdrankjes en lipton ice tea's meegesmokkeld in onze tas. Want ja, we zijn toch wel Nederlanders. Bij onze aankomst op het terrein werden onze tassen gecontroleerd, we hoopten dat dit bij de exit niet het geval zou zijn.

Even tussen door: Lotte heeft Beau van Erven Dorens geïnterviewd. Wat een BADASS. Hij was al eerder met Brigitte op de foto geweest, en toen Brigitte nog in het water was, heeft Lotte hem aangesproken. Hoe cool! Als je deze ervaring wilt lezen, kijk dan even op haar blog. 

Eigenlijk wilden we wel terug gaan, maar toen kwam OBAMA. Nee niet de echte, alhoewel, sommige mensen dachten dit wel voor één seconde, ik zal geen namen noemen, *uhum*, Lotte, *uhum*. Hij was een stand-up comedian en hij was echt hilarisch. We hebben ons dood gelachen en zijn later nog met hem op de foto geweest (en zijn twee bodyguards). Beau van Erven Dorens reikte nog een paar prijzen uit (voor snelste man, vrouw, team & meeste geld opgehaald). Door de regen was er geen stroom, maar op eens gingen de lichten aan en konden er microfoons in plaats van megafoons gebruikt worden. En muziek!

Uiteindelijk zijn we tot het einde gebleven, we konden gewoon niet weg gaan. Candy Dulfer kwam spelen, wat echt helemaal te gek was, en daarna kwam DJ Questlove. Wie kan nou zeggen dat hij naast de skyline van New York zijn benen van zijn lijf heeft gedanst? WIJ. Het was namelijk ondertussen ook vrij donker geworden, dus we werden omringd in een hemel van hoge gebouwen met lichtjes. No words. 

Bij de uitgang, nadat het festival écht was afgelopen, kregen we nog een goodiebag bij de uitgang. NOG MEER GRATIS DINGEN. Onze dag kon niet meer stuk, Nederlander in hart en nieren. Er zaten allerlei leuke dingen in, ook nog iets voor onze papa's ;). 

We schrijven dit nu, Sanne nog in haar pyjama en Linda lekker schor. Gisteren was geweldig en zullen we nooit vergeten. Brigitte heeft 1,5 km in de Hudson gezwommen, en ook al had ze een river-face, ze zag er prachtig uit. We zijn trots op je. Volgend jaar weer? Wij willen gerust mee, no problemo. 

Zoals we aan het begin al hebben gezegd, dit was de beste dag tot nu toe. Maar, we zijn in de City that never sleeps, wie weet wat vandaag gaat brengen...

Liefs,

Sanne & Linda

Overweldigend

Het is 8 am hier in New York en we proberen te bedenken waar we moeten beginnen. We staren allebei naar het beeldscherm en weten oprecht niet wat onze eerste zin moet zijn. Maar dat hebben we zojuist gedaan. Gisteren was zó overwhelming. Het eerste wat we zagen toen we uit de metro stapten in Manhattan waren de natuurlijk gigantische hoge gebouwen, dit hadden we wel verwacht, maar om er letterlijk tussen te staan, niet normaal. We voelden ons erg klein (Linda is dit natuurlijk al gewend). Nadat we klaar waren met het staren naar boven en foto's maken, viel ons oog op een Starbucks: ETEN. Hier hebben we van een lekker ontbijtje genoten.

Na het ontbijt was het de bedoeling om naar Times Square te gaan, maar dit is niet zo makkelijk als het lijkt, ook al is het het hartje van NYC. We deden er ook wat langer over omdat je gewoon niet niet kan stoppen bij elk mooi gebouw, parkje, winkel om even een foto te schieten. We kunnen dit niet geheel aan ons slome wandelen wijden, want we hadden  besloten dat Lotte en Linda de taak van de metro op zich zouden nemen. Twee meisjes, een onduidelijke kaart en een hele grote stad. Meer hoeven we volgens mij niet te vertellen... We kwamen hierdoor wel toevallig langs een business school waar we ons hebben voorgesteld, op de foto zijn geweest en wat informatie hebben meegekregen. 

Een paar blokken verder, kwam Times Square eindelijk in zicht! Het bleek nog wel even lopen te zijn, omdat je al die reclame borden natuurlijk al van verre ziet aankomen. De films, de tijdschriften, de reclames die Times Square allemaal weergeven, waren niets in vergelijking met het gevoel om er daadwerkelijk te staan. Veel foto's gemaakt, veel om ons heen gekeken, en vooral: ervan genoten. Ook nog een bezoekje aan de M&M store gebracht. Wij snappen het niet. Hoe kan je zoveel spullen verkopen rondom een chocolaatje? Het was erg indrukwekkend om te zien, dat niet, maar het was too much. Ach ja, het is New York.

Nu hadden we het volgende om te bepalen: waar gaan we eten? Er waren natuurlijk veel restaurantjes en kraampjes, maar niet allemaal zo betaalbaar op de plek waar we waren. Uiteindelijk zijn we bij de Subway uitgekomen. De Subway, lekker vertrouwd (en lekker). Sanne moest ook nog even de upper gangster uithangen. Vraag niet waarom, Linda is er ook nog niet helemaal achter. 

Met onze buikjes vol konden we weer verder naar de volgende geplande stop: Macy's, het grootste warenhuis ter wereld. We kwamen op de weg hier naartoe langs Madison Square Garden en het Postkantoor. Terwijl alle andere kaartjes en postzegels kochten, zaten wij met z'n tweeën op de trappen mensen te kijken. We zagen een bruidspaar die foto's aan het maken waren en kwamen te praten over het grote contrast tussen mensen hier. De ene is super fancy, en aan de ander kan je zien dat hij niet veel heeft te besteden. Dit deed ons denken aan de heenweg van JFK airport naar ons appartement. Vanuit de metro hadden we uitzicht over de wijken in het mindere deel van New York. Dit was best wel even slikken. Wat een verschil met onze eigen cultuur. En als we dan in het centrum lopen, met mooie dure gebouwen, geeft dit een dubbel gevoel. 

Wij wilden erg graag naar de Public Library van New York, maar toen we hier aankwamen, was hij helaas al gesloten. Dit was ook wel te verwachten, want het was al bijna 8 uur. We hebben echt totaal geen tijdsbesef hier. Het gebouw was echter ook alleen al mooi om te zien. We wilden voordat we iets te eten gingen scoren, nog een laatste puntje op onze planning afstrepen: Grand Central Station. Nóg zo'n mooi gebouw, het houdt maar niet op. Noem ons gek, maar we zijn met z'n allen, als typische Nederlanders, midden in de centrale hal op de grond gaan liggen en naar het plafond zitten te staren. Wauw. (Het enige waar Linda aan kon denken was dat een scène van Step Up 3 daar is opgenomen, en natuurlijk talloze andere films: HOE COOL?!)

Gelukkig zat er een foodcorner in Grand Central Station waar we typisch Amerikaans eten hebben gegeten: Burgers and Fries. Jum. Na veel lachen en eten, gingen we terug naar ons appartement. Ons verantwoorde plan was om niet al te laat in bed te liggen, but we failed. Weet je nog dat we zeiden dat Lotte en Linda de taak van de metro op zich hadden genomen? Ja, wij ook. 

Het voelde alsof we een uur langer in de metro hebben gezeten, en misschien was dit ook wel zo. Geluk bij een ongeluk, we hebben hierdoor nog naar een gaaf bandje kunnen luisteren. Er zijn sowieso veel straatmuzikanten in de stad. We kwamen bijvoorbeeld een man tegen die drumde met allerlei potten en pannen en gebruik maakte van wat die had, dit was erg leuk om te zien. 

De volgende morgen....

De reden waarom we vroeg naar bed wilden, is deels omdat we moe waren van de overweldigende dag van gisteren, maar ook omdat vandaag de grote dag voor Brigitte is. Ze doet mee aan de New Amsterdam City Swim en gaat zwemmen in de Hudson rivier voor ALS! Ze heeft de afgelopen paar maanden geld opgehaald voor deze vreselijke ziekte, en de teller staat inmiddels op $ 1415 (inclusief inschrijvingsgeld en supporterstickets). Het weer lijkt nu niet heel positief, maar dit weerhoudt ons niet om straks als gekken te gaan schreeuwen aan de zijlijn voor Brigitte. Wij zijn nu al super trots met z'n allen. 

En mevrouw Gommers, we houden de begeleiders goed in de gaten hoor. Bedankt voor al uw lieve berichtjes!

Groetjes uit New York,

Sanne en Linda

Een hele lange dag

Gisteren voelde het alsof er twee dagen waren gepropt in wat  eigenlijk één dag was. De reis naar Brussel ging vrij soepel, op een parkeerplek zoeken na, maar op zich waren er tot dan toe geen problemen. We liepen het vliegveld binnen en moesten even uitvogelen waar we moesten zijn. We begonnen met onze bagage inchecken. Bij iedereen ging dit vrij vlot, maar toen Linda bij de balie stond om haar bagage in te checken, werd haar verteld dat haar vista niet correct was: het paspoortnummer kwam niet overeen, de B was een 8. Ze stond even aan de grond genageld, maar had gelukkig voor de zekerheid het bevestigingsformulier van haar vista aanvraag meegenomen, hier stond wel het goeie paspoortnummer op. De man achter de balie scande haar paspoort nog een paar keer, haalde iemand erbij, en toen eindelijk kwam het nummer overeen. "Dit gebeurde wel vaker met Nederlandse paspoorten", werd haar verteld. Joepie. Maar we konden door!

Dit 'doorgaan' hield in dat we door nog tien anderen controles moesten, het hield maar niet op. Uiteindelijk kwamen we bij de controleplek om te boarden, we zagen mensen al het vliegtuig in lopen. Wij stonden samen achter elkaar in de rij, en werden (waarom ook niet) op willekeur uitgekozen om compleet te gefouilleerd te worden. Onze handbagage werd helemaal uitgepluisd en een andere (gelukkig een vrouw) fouilleerde ons beiden. Nadat er was geconstateerd dat wij niks bij ons houden in de trend van drugs, aardappels of dergelijke, mochten we het vliegtuig in! Voor degene die Sanne kennen, weten natuurlijk dat ze intens veel van aardappels houdt.

De vliegreis duurde dik acht uur. Vanwege het tijdverschil, was hier de lokale tijd half één, maar in Nederland half zes, toen we op JFK airport aankwamen. Wij hadden op zich wel in het vliegtuig kunnen slapen, hier zijn ook nog hele charmante foto's van of course. Eenmaal geland,  eerst weer door de driehonderd controleposten gegaan en  onze bagage opgehaald. Nu konden we officieel zeggen: we zijn in New York! Nu nog ons appartement vinden.

Wat.Een.Struggles. Het enige positieve was dat we met een trein vanaf JFK gratis naar een metrostation konden, maar daar hield het dan ook op. Laten we het erop houden dat we ongeveer op tien verschillende plekken metrokaartjes hebben geprobeerd te kopen, maar bij elke was er wel een ander probleem. Het eerste probleem waar we tegenaan liepen was bijvoorbeeld dat meneer van der Tuuk werd aangezien voor crimineel, vanwege het feit dat hij meerdere keren een klein bedrag met zijn creditcard wilde betalen. We kregen ook nog uitleg van iemand hoe je dit kon omzeilen, maar dit was ook niet allemaal erg vertrouwd...

We weten niet hoelang we hier mee bezig zijn geweest, maar het enige wat we ons nog kunnen herinneren dat we ein-de-lijk in een metro zaten en op weg waren naar ons appartement in Brooklyn. Deze hadden we vrij vlot gevonden. De jongen die ons even wegwijs maakte, Alex, was erg aardig en behulpzaam. Dat terzijde, wat was het een mooi appartement! Gelijk werd door iedereen een bed geclaimd en het komende half uur even niets gedaan: we hadden wifi.

Iedereen was gesetteld en had eigenlijk wel zin in iets eten, ook al hadden we ons middag- en avondeten al gehad. Voor diegene die niet zoveel honger hadden was het wel belangrijk om toch iets te eten om zo te wennen aan het tijdsverschil. We haalden wat broodjes, beleg en fruit bij een kleine supermarkt. Wat we niet doorhadden was dat de kaas en de ham samen $ 15 waren. We hebben er extra van genoten.

Ook al was iedereen wel bereid om naar bed te gaan, het was geen goed plan om om negen uur al plaat te gaan liggen. Ja, ook weer vanwege het wennen aan het tijdsverschil. We besloten om naar Coney Island te gaan, een pier die je van verre al ziet aankomen. ZO. VEEL. LICHTJES. En attracties, en restaurantjes, en ga zo maar door. We kwamen ook pre-cies op het juiste moment, want er werd een  miljoen euro aan vuurwerk in de lucht gestoken. Dit leverde een halfuur aan foto's maken op.

Lang bleven we niet op Coney Island, want iedereen was zo verschrikkelijk moe. Jasper, trouwens de enige jongen onder de leerlingen, had getimed hoelang hij al wakker was. Dit was om precies te zijn 25 uur. Half slapend zijn we via de metro naar ons appartement gewandeld, we leken wel een stel wandelende zombies. Aangekomen bij Dekalb Avenue, plofte iedereen gelijk in zijn bed. Dood op.

De volgende morgen...

                                                      

Op het moment dat we dit schrijven, smeert mevrouw Westerman in plaats van bodylotion, shower gel op haar benen. We hebben net gehoord dat het misschien gaat regenen aan het einde van de dag... Dus dat wordt nog wat.

Vandaag hebben we veel ingepland, dus we weten nog niet precies waar we allemaal aan toe komen, maar wat zeker is: vandaag Times Square: het hartje van New York City.

We proberen zo snel mogelijk ons blog bij te houden, maar heb geduld, ook vanwege het tijdsverschil. We kunnen echter niets vertellen wat nog niet is gebeurd. 

Liefs,

Sanne & Linda